DE OORSPRONG

Het begrip karate komt van: Vechtkunst met de lege hand. De geschiedenis van het karate begon lang geleden in India. Via China (Saolin-Szue) kwam het via de leermeester Kuskanku in 1761 terecht op de Ryu-Kyu Eilanden.

Hij verbaasde het publiek met zijn effectieve boks -en worsteltechnieken. Met noemde het T'ang-Shu (Chinese hand) Later werden ook namen als 'Ti, Te, Tode, Tuti, T'ang-Te, of Okinawa-Te gebruikt. Tot ca. 1903 werd deze vechtkunst in het geheim beoefend...

Itosu Yatsusane 1832-1915 was de leermeester van Funagoshi Gichin. Ook studeerde Funagoshi op Okinawa bij Azato en Matsumara. Na de dood van Itosu reisde Funagoshi in 1916 naar Japan. In het voorjaar van 1917 demonstreerde hij daar in Kyoto het karate. Het was slechts een uitleg waarbij hij maar een kata (loopvorm) liet zien. Waarschijnlijk was dit een hogere kata want het maakte daar nogal indruk op de toeschouwers. Op aandringen van de plaatselijke autoriteiten vestigde Funagoshi zich in 1922 voorgoed in Japan. Vanaf dat moment verbreidde hij daar het karate.

• Funagoshi mag dan de herontdekker van het karate worden genoemd, ITOSU is zonder enige twijfel de grondlegger van het karate in alle vormen zoals wij dit tegenwoordig kennen.

Pas in 1932 werd de Chinese naam T'ang-Shu onder druk van de nieuwe Japanse leermeesters veranderd in de Japanse naam Karate. (Kara = leeg en Te = hand). De werkelijke betekenis luidt:

• Jezelf verliezen, teneinde gemoedsrust te verkrijgen.

Hoe zou jij vandaag trainen als je zou weten dat je morgen voor je leven moet vechten?